Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στο Χρήστο Σταμπουλή, αυτή τη φορά σχολιάζουμε 3 εντελώς ετερόκλητα μεταξύ τους έργα του. Χωρίς περαιτέρω εισαγωγή (τσεκάρετε το πρώτο σκέλος του αφιερώματος γι’ αυτό), ξεκινάμε!
Επισκέπτες της Νύχτας
Η τέχνη, η μαγεία, η εξουσία, η αθανασία, ο παράδεισος… Όλα ανομολόγητα μπλεγμένα μεταξύ τους.
Τίποτα δεν είναι αθώο. Όπως και τα ίδια τα παραμύθια, άλλωστε.
Παραμύθια για μεγάλους, γράφει στο εξώφυλλο του τεύχους, και αυτό ακριβώς περιέχει. 5 σύντομες ιστορίες, άσχετες μεταξύ τους, με ένα μόνο κοινό: το ανατολίτικο στίγμα.
Πολεμιστές με χατζάρες, χαλίφηδες με λούσα και κοσμήματα, χαρέμια με καλλονές, τζίνι και λυχνάρια… Σε μερικές από τις ιστορίες, ακούς νοερά, καθώς γυρνάς τις σελίδες, τη μουσική υπόκρουση των αμανέδων και μυρίζεις τα αρώματα από τους ναργιλέδες. Σε άλλες, πάλι, όλα αυτά αποκτούν δευτερεύων ρόλο, καθώς το setting χρησιμοποιείται απλά για να οπτικοποιήσει σε ένα παραμυθικό πλαίσιο ζητήματα όπως η ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ο πόθος για τη ζωή και τα ερωτηματικά περί της αιωνιότητας.
Αυτό που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, διαβάζοντας το συγκεκριμένο κόμικ, ήταν η συνεχής εναλλαγή εικαστικής τεχνοτροπίας. Κάθε ιστορία που σχεδιάζει ο Σταμπουλής, έχει διαφορετικό σχεδιαστικό στυλ από την άλλη. Καθαρές γραμμές στη μία, πιο αφηρημένες στην άλλη, αλλού ασπρόμαυρο, αλλού παίζει με τους τόνους του γκρι, αλλού πετάει και υπολογιστή… Δε θα μου φαινόταν περίεργο κάποιος να θεωρούσε πως πρόκειται για ανθολογία διαφόρων καλλιτεχνών. Στους Επισκέπτες της Νύχτας, ο Σταμπουλής κάνει μία συμπυκνωμένη επίδειξη (μέρους, θα πω) του εικαστικού χαμαιλεοντισμού του. Με την καλή έννοια.
Κυκλοφόρησε από την in-k situ comix το Σεπτέμβρη του 2010.
Αίμα, Δάκρυα Κ’ Ιδρώτας
Ο Γεώργιος Κλούνης είναι ένας αξιοσέβαστος χασάπης σε μια συνηθισμένη ελληνική γειτονιά. Κάθε μέρα, είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τον εκκεντρικό και προκλητικό του γείτονα, τον νεαρό εκπαιδευτή πολεμικών τεχνών, Μάστερ Τσουνγκ.
Ώσπου μια μέρα, κάτι το αναπάντεχο συμβαίνει: Οι ήδη νεκροί, ζωντανοί, μεταμορφώνονται σε ζωντανούς νεκρούς.
Με την βοήθεια ενός παπά που κλαίει και αιμορραγεί ασταμάτητα, το τσούρμο των Κλούνη, Μάστερ Τσουνγκ και των δύο μαθητριών του με μεγάλα βυζιά, θα προσπαθήσει να δώσει ένα τέλος στην κατάρα.
Το μέλλον της πατρίδας βρίσκεται στα χέρια τους…
Ήδη διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, προετοιμάζεσαι κάπως για αυτό που θα αντικρίσεις. Ένα κάφρικο κόμικ, στον πυρήνα του, με πρωταγωνιστές τον ελληναρά Γεώργιο Κλούνη (καμία σχέση με τον γοητευτικό ηθοποιό George Clooney) και τον Εμμανουήλ-Νεκτάριο Μαστροτσουνγκόλουλε, ή αλλιώς, Μάστερ Τσουνγκ. Στο καστ συμμετέχει ο παπάς και οι τζιβιτζιλούδες μαθήτριες του Τσουνγκ, ήρωες που συνθέτουν ένα αλλοπρόσαλλο πλέγμα και επιτρέπουν τη δημιουργία πολυάριθμων gags.
Ο Τσουνγκ με το κατάνα του και ο Κλούνης με τον μπαλτά του, οι δυο τους προσπαθούν να επιβιώσουν σε μία post-apocalypse Αθήνα, όπου όλοι έχουν γίνει ζόμπι: οι δημοσιογράφοι του «Μένγκα», ο πρωθυπουργός της χώρας που απευθύνει «μήνυμα εθνικής ενότητας», τα πρεζάκια που ψάχνουν απεγνωσμένα «σταϊκο» για τη δόση τους (απ’ το «κατοστάρικο»), οι τηλεθεατής, οι κολλημένοι στο μποτιλιάρισμα, οι χρηματιστές, οι φανατικοί του capoeira και οι εθελοντές της Greenpeace… Έλληνας να τρώει Έλληνα! Η εκκλησία φαίνεται να είναι η μόνη λύση στη χώρα του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», όμως και αυτή η προσπάθεια καταλήγει να αποβαίνει άκαρπη.
Εν ολίγοις, μιλάμε για μία σειρά από gags και «μομφές» στο σύγχρονο τρόπο ζωής και τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία συνδέει ένα ισχνό σεναριακό νήμα, το οποίο ωστόσο παρέχει και την απαραίτητη ελευθερία να κινηθεί με τον δικό της ανατρεπτικό τρόπο. Σίγουρα δε θα ανακαλύψετε το νόημα της ζωής μέσα του, όμως από την άλλη, το κόντρα επιμύθιον στο τέλος του τεύχους είναι αρκετά… βαθύ.
Όπως μας ενημερώνει στην αρχή ο δημιουργός, το Αίμα Δάκρυα και Ιδρώτας είναι ένα κόμικ βασισμένο σε μια ιδέα των Γιάννη Τέξη και Γιάννη Πατέλια. Κυκλοφόρησε από την in-k situ comix μαζί με τους Επισκέπτες της Νύχτας, το Σεπτέμβρη του 2010.
Μιας και δε βρήκα promo vid για το συγκεκριμένο…
MARS (With Powers From Mars!) Το Τέλος των Υπερηρώων
Αμέτρητες φλυαρίες έχουν ματαιοπονήσει στην προσπάθειά τους να εξορθολογήσουν και να εξανθρωπίσουν τους υπερήρωες, ή να αναπαραστήσουν κάποιο πνεύμα αρετής και ευγένειας στην αιώνια μάχη του «καλού» με το «κακό».
Όμως εδώ, για πρώτη φορά κάτι τελειώνει για τα καλά, χωρίς πολλά δράματα, για να μην ξαναρχίσει ποτέ πια, ούτε για πλάκα.
WITH POWERS FROM MARS!
Οι υπερήρωες και οι δίδυμοί τους, οι υπερκακοί, τελειώνουν στο MARS.
Για να φυτρώσει επάνω τους ο σπόρος ενός υπέροχου νέου κόσμου.
Το MARS αποτελεί μια γροθιά στο κατεστημένο των superhero comics, μια κραυγή αγωνίας για το πού πάει τέλος πάντων ο κλάδος των υπερηρώων!
Πώς θα ήταν οι υπερήρωες, αν δούλευαν στο δημόσιο; Θα ανταποκρίνονταν με αυταπάρνηση στις κραυγές όσων τους χρειάζονταν, ή θα τους απαντούσαν πως σχόλασαν και να περάσουν αύριο; Τι αιτήματα θα είχαν τα συλλαλητήρια τους και πώς θα αντιμετωπίζονταν από τις δυνάμεις της τάξης; Σε αυτά, και πολλά άλλα ερωτήματα, απαντάει αυτό το κόμικ του Σταμπουλή, ένα από τα καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, έργα του.
Βρισκόμαστε στην Πατρόπολη, μία πόλη της οποίας σχεδόν όλοι οι κάτοικοι έχουν υπερδυνάμεις. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, η Πατρόπολη βρίσκεται στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και ο Mars, ένας υπερήρωας με πνευματικές ανησυχίες, εδώ και 6 μήνες προσφέρει εθελοντική εργασία, αφού έχει λήξει η σύμβασή του με το Δημόσιο. Ανήκει όμως στους ρομαντικούς, τους νοσταλγούς των αυθεντικών αξιών του… υπερηρωιλικιού. Γιατί πολλοί άλλοι του συναφιού, για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας, επέλεξαν, ή ίσως αναγκάστηκαν, να γυρίσουν σελίδα και να γίνουν υπερκακοί. Κάτι που βολεύει τους ισχυρούς να κινούν τα νήματα, αφού ο κόσμος πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό»…
Όταν η κατάσταση στην Πατρόπολη ξεκινάει να βράζει, ο Mars πρώτος αφουγκράζεται τις ανησυχίες των συμπολιτών του – ανησυχίες που συμμερίζεται και ο ίδιος – και δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια, αλλά αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην επανάσταση. Την «εξουσία» προσωποποιεί ο Number 1, βετεράνος υπερήρωας, ο οποίος προσπαθεί να ελέγξει και να υποτάξει τους υπόλοιπους.
Πρόκειται για ένα κόμικ γεμάτο συμβολισμούς. Κριτικάρει με αλληγορικό και ευφάνταστο τρόπο την ελληνική πραγματικότητα: ήρωες-δημόσιοι υπάλληλοι, άλλοι περιμένουν να ανανεωθεί η σύμβασή τους, άλλοι καταλήγουν υπεργκαρσόνια και άλλοι καταφεύγουν στην παρανομία για να τα βγάλουν πέρα. Και άλλοι λειτουργούν συλλογικά, προκειμένου να καταφέρουν κάτι. Κατεβαίνουν σε πορείες με συνθήματα όπως «Υπερήρωες υπερκακοί το ίδιο μαγαζί» και παίζουν ξύλο με τα ΜΑΤ-ρομπότ. Ειλικρινά, αν υπήρχαν υπερήρωες στην Ελλάδα, δε θα ήταν κάπως έτσι;
Από την άλλη, παρωδεί τα κλισέ των υπερηρωικών κόμικς, όπως π.χ. τις θεαματικές πόζες των υπερηρώων, τη ματαιοδοξία αυτών των αμερικανόφερτων κατασκευασμάτων, τη δηθενιά τους και την κενή γαματοσύνη τους. Γκρεμίζει το οικοδόμημά τους, για να το ξαναχτίσει από το μηδέν, να το επαναπροσδιορίσει, μπολιάζοντάς το με αυθεντικά ιδανικά και αξίες – αυτά που, κατά τον ίδιο, θα έπρεπε να έχουν. Δε μένει στην επιφανειακή κριτική απεικόνιση των κλισέ, δεν τα διακωμωδεί απλά, τολμάει να προχωρήσει κι ένα βήμα παραπέρα. Η μάχη για το «καλό» και το «κακό» δεν είναι μάχη λέξεων αλλά ουσίας. Και το χιούμορ αποτελεί το μέσο για να αναπτύξει κάποιους βαθύτερους προβληματισμούς, χωρίς να γίνει κουραστικός και μονότονος. ΟΚ, και για να βγάλει τα βίτσια του.
Οι καθαρόαιμες «φιλοσοφικές» σκηνές είναι λίγες και αποτελούν μικρές παρεμβολές στην κύρια, over-the-top χιουμοριστική ιστορία. Αυτή η αναλογία αντιστρέφεται εντελώς σε επόμενα κόμικς του, όπως η Μαύρη Φουστανέλα. Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε στο επόμενο ραντεβού μας. Ο ήρωας του MARS, αλλά και κάποια gags και στοιχεία της ιστορίας αποτελούν έμπνευση του Γιάννη Τέξη. Ακόμα, στο κόμικ κάνουν πολλές guest εμφανίσεις ήρωες από άλλα κόμικς, τόσο του Σταμπουλή (Charlotte, Κλούνης, Τσουνγκ), όσο και άλλων Ελλήνων δημιουργών (ο Super Condom του Tasmar, η Μυστική Ταυτότητα του Χριστούλια, ήρωες του Τέξη κ.ά.).
Personal favourite, ο υπερήρωας Honkman: Ελληναράς ταρίφας, μπορεί να γίνεται λάστιχο για να βγάζει από το ένα παράθυρο το κεφάλι να βρίζει και από το άλλο το χέρι να μουτζώνει, καθώς οδηγάει το Honkmobile του, σε σχήμα ταξί.
Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2011 από τις εκδόσεις in-k situ comix. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, το συγκεκριμένο είναι έγχρωμο, σε κλασικό στιλ χρωματισμού. Και δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Θα έχανε πολύ σε ασπρόμαυρο.
– To be continued… –
DOCMZ 