Αν και χρόνια κομιξάκιας, δεν ανήκω στους hardcore fans του υπερηρωικού κόμικς. Αφενός, επειδή το υλικό είναι χαώδες! Δεν ξέρεις από πού να πιάσεις την ιστορία και όσο περνάει ο καιρός, η ενασχόληση με τα συγκεκριμένα κόμικς γίνεται όλο και πιο δύσκολη, ειδικά για ψυχαναγκαστικούς τύπους σαν κι εμένα, που προτιμούν να διαβάζουν μια ιστορία με μία σειρά πολύ συγκεκριμένη, δηλαδή από την αρχή.

Αφετέρου, δε φτάνει που το κοντέρ κάθε ήρωα έχει γράψει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα (σελίδες), το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο δημιουργώντας διαρκώς παράλληλα σύμπαντα. Στο ένα ο Μπάτμαν είναι πλούσιος, στο άλλο φτωχός, στο ένα φιλελεύθερος και στο άλλο κομμουνιστής. Νισάφι!

Αν και δε δουλεύει για την DC Comics, ο Πέτρος Χριστούλιας παρουσίασε στο ελληνικό κοινό μία δική του εκδοχή της ιστορίας του Σκοτεινού Ιππότη, λίγο πιο ιδιαίτερη από αυτή που θα δείτε στις σελίδες του Detective Comics ή στα παράλληλα σύμπαντα του New 52.

Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς θα ήταν ο Μπάτμαν αν ζούσε στη μεταπολεμική Αθήνα, και μάλιστα στην Τρούμπα του Πειραιά, τη δεκαετία του ’50; Εύχομαι η απάντηση να είναι αρνητική, γιατί διαφορετικά είστε το ίδιο διαταραγμένοι με το δημιουργό του Γυρνώ σαν Νυχτερίδα!

Ο Χριστούλιας επιλέγει αυτό το ιδιαίτερο setting, δημιουργώντας έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τον γνωστό σε όλους Μπάτμαν. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Καπετάν-Νυχτερίδας, ένας αστός που κυκλοφορεί με στολή νυχτερίδας στα ρεμπετάδικα του Περαία και αναμειγνύεται με το λαϊκό κοσμάκη. Η παρουσία του δεν εμπνέει σεβασμό ή τρόμο, αλλά ειρωνικά και ατιμωτικά σχόλια. Δεν έχει την πάστα του υπερήρωα – είναι περισσότερο, θα λέγαμε, ένας αντι-ήρωας.

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας, ουσιαστικά αποτελεί μία διασκεδαστική παρωδία του εμβληματικού υπερήρωα των αμερικάνικων κόμικς. Εξελληνίζεται πλήρως και μας παρουσιάζεται κάτω από ένα αρκετά διαφορετικό πρίσμα. Ας πούμε, το origin τον θέλει μεν να ορφάνεψε νωρίς, επειδή όμως «τους γονείς του τους έφαγε μπαμπέσικα κάποιος τζουτζές σε ένα στενοσόκακο κάτω στην Κοκκινιά».

Το Γυρνώ σαν Νυχτερίδα, αποτελεί το πρώτο μέρος μίας τριλογίας με πρωταγωνιστή τον Καπετάν Νυχτερίδα, η οποία συμπληρώνεται από τα Τριγυρνώ μες στην Αθήνα και Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ. Ακόμα, το πρώτο κεφάλαιο του Γυρνώ σαν Νυχτερίδα, με τίτλο Αυτή η Αδερφή, είχε κυκλοφορήσει αρχικά ως αυτοέκδοση, αποτελώντας μάλιστα το δεύτερο… installment, αφού το πρώτο φανζίν με αυτόν τον τίτλο υπέγραφε ο Γιάννης Τσακιρέλλης, σε ένα πολύ διαφορετικό στυλ.

Η δυναμική με την οποία ξεκινάει το πρώτο τεύχος, το αρκετά ιδιόμορφο και ανοίκειο πάντρεμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας με την υπερηρωική κουλτούρα, φαίνεται να εξασθενεί καθώς συνεχίζεται η σειρά.

Ήδη, στο πρώτο τεύχος έχουμε εξαντλήσει όλα τα στοιχεία που αφορούν τον Μπάτμαν: έχει συναντήσει το πιστό sidekick του, έναν άλλον Ρόμπιν, ένα παιδί του Πειραιά με το όνομα Δεκαοχτούρας, έχουμε δει το μπατμομπίλ, τον μπάτλερ του Άλμπερτ – αντί για Άλφρεντ – και την έπαυλη Γουέην με τη σπηλιά-κρησφύγετο, «παραλιακά, κάπου κοντά στο Καβούρι».

Τα επόμενα τεύχη δεν εμβαθύνουν καθόλου στον «μύθο» του Μπάτμαν, παρουσιάζοντας και παρωδώντας, για παράδειγμα, άλλους ήρωες του σύμπαντος (Joker, Bane, Catwoman κ.ά.), συνεχίζοντας παράλληλα την εξερεύνηση της Ελλάδας του ’50. Αντίθετα, ανακυκλώνουν όσα έχουν ήδη παρουσιαστεί, ενώ κυρίαρχος στόχος των ιστοριών φαίνεται να γίνεται η απεικόνιση της παλιάς, μετεμφυλιακής Ελλάδας και η αφήγηση ιστοριών μέσα σε αυτήν. Όμως το «όχημα», πλέον, φαίνεται να μην εξυπηρετεί σε κάτι την πορεία της ιστορίας και να μπερδεύει τον αναγνώστη.

Από την άλλη, θα μπορούσαμε να δεχτούμε πως ο Καπετάν-Νυχτερίδας σταδιακά αποκολλήθηκε από το αμερικανικό πρότυπό του και διαμορφώθηκε ως ένας νέος χαρακτήρας, ένας περίεργος, αξύριστος μεσήλικας που φοράει τη στολή του Μπάτμαν και τριγυρνά στα σοκάκια του Πειραιά, στους δρόμους της Αθήνας ή στο πανηγύρι στα Ταμπούρια. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο, μπορείς να απολαύσεις τα sequel του Γυρνώ σαν Νυχτερίδα.

Πέρα από την εικόνα του Μπάτμαν στα ρεμπετάδικα, να πίνει ρετσίνες, να τραγουδάει Τσιτσάνη και να χορεύει ζεϊμπέκικο, ένα από τα αγαπημένα μου αστεία στη σειρά είναι η απέχθεια του Άλφρεντ για το προλεταριάτο και την τάση του πρωταγωνιστή να αναμιγνύεται με αυτό. Τον αποκαλεί «λούμπεν» και αναρωτιέται «πότε θα βαρεθεί να ανακατεύεται με την πλέμπα». Ο Καπετάν Νυχτερίδας, όμως, δε θα το βάλει κάτω, μέχρι να γίνει λαϊκός ήρωας!

Συνολικά, οι περιπέτειες του Καπετάν Νυχτερίδα σίγουρα έχουν το ενδιαφέρον τους. Όπως προειπώθηκε, πρόκειται για ένα πάντρεμα εντελώς απρόσμενο, καινοφανές, που αξίζει να διαβαστεί. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην επισημάνω το βασικό μου παράπονο, δηλαδή τον παραμερισμό του αρχικού, έντονα παρωδικού στίγματος, ενός στοιχείου που θα ήθελα να κυριαρχεί στη σειρά.

Το πρώτο άλμπουμ αποτελεί μία ιστορία ενός λαϊκού ρομάντζου, ενώ τα επόμενα δύο παίρνουν μία πιο αστυνομική τροπή.

Το «Μπάτμαν Αυτή η Αδερφή 2» μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ. Τα ονόματα των χαρακτήρων είναι τα original «αμερικάνικα». Στην πορεία, για αποφυγή πιθανών προβλημάτων, οι ήρωες μετονομάζονται.

Τα κόμικς Γυρνώ σαν Νυχτερίδα, Γυρνώ μες στην Αθήνα και Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Jemma Press, σε συνεργασία με το socomic.gr της ΙΟΝ Σοκοφρέτα, όπου και ανέβαιναν τμηματικά οι ιστορίες, μέχρι την ολοκλήρωση και έκδοσή τους (ΕΔΩ). Η πρώτη ιστορία απέσπασε, μάλιστα, το βραβείο του «Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικ», στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2015.

Αν και αισθάνομαι ότι η τριλογία ολοκληρώθηκε, θετική έκπληξη και ενδιαφέρον μου προκάλεσε η δήλωση του Πέτρου Χριστούλια στη συνέντευξή του στις Καρικατούρες, για ένα ακόμα επεισόδιο με πρωταγωνιστή τον Καπετάν Νυχτερίδα, στην Ελλάδα των 80s, με ντίσκο και ΠΑΣΟΚ! Αυτό μάλιστα!