Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την πρώτη, εκρηκτική για την εποχή της και πρωτοποριακή, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, ταινία κινουμένων σχεδίων «Οι Απίθανοι»!

Πράγματι, το εγχείρημα και προϊόν της σύμπραξης Disney/Pixar έδωσε μία από τις καλύτερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου στο κομμάτι των ταινιών κινουμένων σχεδίων με τη χρήση υπολογιστή και τρισδιάστατου σχεδίου. Δεν είναι τυχαίο πως, μεταξύ πολλών άλλων βραβείων και υποψηφιοτήτων, κέρδισε 2 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων αυτό της Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, στην 77η εκδήλωση των Βραβείων της Ακαδημίας.

Φέτος τον Ιούνιο, όσοι είχαν παρακολουθήσει την πρώτη ταινία στους κινηματογράφους, ήταν ενήλικες. Ωστόσο, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, ο ενθουσιασμός για το δεύτερο «επεισόδιο» της θεαματικής ιστορίας με πρωταγωνιστές μία καθημερινή, κατά τα άλλα, οικογένεια υπερηρώων, δεν είχε καμία ποιοτική διαφορά από τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η πρώτη ταινία… Εκτός, ίσως, από το γεγονός ότι πλέον δεν μπορείς να πηδάς από καναπέ σε καναπέ και να επαναλαμβάνεις ατάκες της ταινίας, αν θες να μην ανησυχήσεις τους δικούς σου.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

…ξεκινάει, ουσιαστικά, εκεί που τελείωσε η προηγούμενη.

Η οικογένεια Παρ, γνωστή από την πρώτη ταινία για το υπερηρωικό της υπόβαθρο, έρχεται αντιμέτωπη με έναν ακόμα υπερ-κακό, την ύπαρξη του οποίου γνωρίζουμε ήδη από την τελευταία σκηνή της πρώτης ταινίας: πρόκειται για τον Υπονομευτή, ο οποίος δραστηριοποιείται υπόγεια και χρησιμοποιεί ένα τεράστιο γεωτρύπανο για να διαπράττει ανενόχλητος την εγκληματική του δραστηριότητα. Αν και η… σούπερ οικογένεια καταφέρνει, με τη βοήθεια του οικογενειακού φίλου τους, Ψύχτρα, να σταθεί εμπόδιο στη δράση του κακού, αυτός καταφέρνει να ξεφύγει και η πόλη υφίσταται σημαντικές ζημιές.

Τότε, οι αρμόδιες υπηρεσίες «βάζουν χέρι» στο ζευγάρι των πρωταγωνιστών, αφού οι σημαντικές ζημίες που υπέστη η πόλη – ανεξάρτητα αν σώθηκε στο τσακ το Δημαρχείο της πόλης από ολική καταστροφή, μαζί με μερικές εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές – κλονίζουν την αξιοπιστία των αρχών, αλλά και της κοινής γνώμης, για την ικανότητα των υπερηρώων να προστατεύουν αποτελεσματικά τις ζωές και την περιουσία τους από τις απειλές. Κατά συνέπεια, οι υπερήρωες κηρύσσονται, για ακόμα μια φορά, παράνομοι. Χάνουν πλέον την κυβερνητική στήριξη που τους εξασφάλιζε ικανές συνθήκες διαβίωσης, χάνουν όμως και τη δυνατότητα να βοηθούν με αυταπάρνηση τους συμπολίτες που τους χρειάζονται.

Εκεί εμφανίζονται οι δύο νέοι, βασικοί χαρακτήρες της τελευταίας ταινίας: τα αδέρφια Deavors (συγχωρέστε μου πως δεν είχα μέχρι σήμερα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη μεταγλωττισμένη εκδοχή, προκειμένου να γνωρίζω πώς αποδόθηκαν τα ονόματα), ο Winston – τη φωνή του οποίου χαρίζει ο αγαπημένος μου Bob Odenkirk – και η Evelyn.

Επηρεασμένοι από την αγάπη του πατέρα τους για τους υπερήρωες, επιθυμούν σφόδρα να τους επαναφέρουν στη νομιμότητα. Γι’ αυτό, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της εταιρείας που κληρονόμησαν από τον πατέρα τους και κατέστησαν κορυφαία στο χώρο των τηλεπικοινωνιών και της τεχνολογίας, φιλοτεχνούν σε συνεργασία με τους ήρωες ένα σχέδιο: προκειμένου να αλλάξουν την άποψη της κοινής γνώμης για το ρόλο των σούπερ ηρώων στην κοινωνία, οι τελευταίοι καλούνται να φορούν πάνω τους κάμερες όσο βρίσκονται εν δράσει. Με αυτόν τον τρόπο, το κοινό θα βλέπει από πρώτο χέρι πώς οι υπερήρωες δεν ευθύνονται για τις τυχόν καταστροφές, αλλά αντίθετα, αγωνίζονται για την αποτροπή, τον περιορισμό τους και, σε κάθε περίπτωση, την καταπολέμηση του εγκλήματος.

Σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, στην οποία τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Κύριος Απίθανος, στη δεύτερη ταινία η Ελαστίνα επιστρέφει στη δράση, αρχικά, μόνη της. Και αυτό γιατί, όπως επισημαίνουν οι εκπρόσωποι της DevTech, στην πρώτη φάση του σχεδίου, η σχολαστικότητα και η λεπτότητα είναι επιτακτικά στοιχεία. Έτσι, κρίνεται σκοπιμότερο να αξιοποιηθεί η προσεκτική Ελαστίνα, παρά ο παρορμητικός Κύριος Απίθανος, ο οποίος καταλήγει… να προσέχει τα παιδιά στο σπίτι, σαφώς μπουχτισμένος με τη νέα κατάσταση που τον κρατάει μακριά από τη δράση.

Η ΑΠΟΨΗ

Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με ταινία κινουμένων σχεδίων. Ο συνδυασμός της πολύχρονης αναμονής για τη συνέχεια της «σειράς» με το αίσθημα της νοσταλγίας που αναδύει όταν ξαναβλέπεις αγαπημένους ήρωες σε νέες περιπέτειες, 14 χρόνια μετά, το δικαιολογεί στο συναισθηματικό κομμάτι.

Περνάω, όμως, στο αμιγώς… τεχνικό. Ο τρόπος με τον οποίο η Pixar εξελίσσει διαρκώς το 3-D animation, αφενός δημιουργώντας άρτιες και λεπτομερείς οπτικές αναπαραστάσεις και αφετέρου επενδύοντας συνεχώς σε καταιγιστικές σκηνές δράσης με σωστά δομημένη κίνηση αλλά και φαντασμαγορικά οπτικά εφφέ, καταλήγει σε ένα πραγματικά συναρπαστικό θέαμα, ένα οφθαλμόλουτρο που καθιστά κατά τη γνώμη μου σίγουρη τη βράβευση στα επικείμενα Όσκαρ.

Το σενάριο, από την άλλη, δεν οδηγεί σε πολύ ευρηματικές λύσεις. Ίσα ίσα, μου δίνει την αίσθηση πως έχει αντίστροφη πορεία από τη συνηθισμένη, με την έννοια ότι οι δυνατές και πιο εντυπωσιακές ή διασκεδαστικές σκηνές είναι στην αρχή, ενώ όσο πλησιάζουμε προς το τέλος έχουμε όλο και πιο τετριμμένες συγγραφικές, αλλά και σκηνοθετικές, επιλογές.

Αυτό δε σημαίνει πως η ταινία είναι φτωχή σε αυτό το κομμάτι. Είναι σαν το αμόρε που καταφέρνει να σε ενθουσιάσει στα πρώτα ραντεβού και ενώ περιμένεις να κάνει το ίδιο στο κρεβάτι, τελικά είναι απλά οκ. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, απλά ήθελες κάτι παραπάνω, δεδομένης της ισχυρής πρώτης εντύπωσης.

Το tempo εναλάσσεται μεταξύ της έρευνας και δράσης της Ελαστίνας προκειμένου να αντιμετωπίσει τη νέα απειλή του Screenslaver, ενός κακού που δρα στις σκιές, υπνωτίζοντας ανθρώπους με τη χρήση φωτεινών ενδείξεων σε οθόνες, και της προσπάθειας του Μπομπ (Κυρίου Απίθανου) να διατηρήσει την κατάσταση στο σπίτι του υπό έλεγχο. Όταν έχεις όμως μία κόρη στην εφηβεία, έναν ατίθασο γιο στο δημοτικό και ένα μωρό με ανεξέλεγκτες υπερδυνάμεις, για να τα καταφέρεις θα πρέπει, μάλλον, να είσαι… υπερήρωας! Κι εκεί εντοπίζεται το μεγαλύτερο μέρος των χιουμοριστικών στιγμών της ταινίας, οι οποίες είναι, ομολογουμένως, πολλές.

Δυστυχώς, εκεί που χάνει αρκετά η ταινία είναι στην παρουσίαση κάποιου νέου υπερκακού αντίστοιχων δυνάμεων αλλά και ψυχολογικής διάθεσης, όπως ήταν ο Σύνδρομος στην πρώτη ταινία. Έχει όμως πολλά άλλα πράγματα που καλύπτουν αυτό το ζωτικό κενό, τα οποία θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας. Πρέπει να αναφέρω, πάντως, πως η πιο σικάτη μοδίστρα, Έντνα, επιστρέφει και πάλι για λίγα λεπτά στη δεύτερη ταινία.

Η ταινία είναι αφιερωμένη στο μακαρίτη Bud Luckey, σημαντικό συνεργάτη της Pixar, ηθοποιό και animator. Ο Bud είχε δώσει τη φωνή του στον κυβερνητικό πράκτορα Ρικ Ντίκερ, ο οποίος είναι επιτηρεί τους υπερήρωες και παίζει ρόλο, ευρύτερα, στις σχέσεις τους με την κυβέρνηση. Η πρώτη σκηνή της ταινίας δεν είναι απλά ένας ενδιαφέρων φόρος τιμής στην αντίστοιχη σκηνή από τη μικρού μήκους ταινία Η Επίθεση του Τζακ Τζακ (Jack-Jack Attack) που προστέθηκε στα extras του πρώτου DVD, αλλά παράλληλα ένας ιδιαίτερος και ευρηματικός τρόπος να ξεκινήσει η ταινία.

Η επιτυχία της ταινίας Οι Απίθανοι 2 – έσπασε το ρεκόρ της πιο επικερδούς εβδομάδας πρεμιέρας για ταινία κινουμένων σχεδίων, με 235.8 εκατομμύρια δολάρια έσοδα – είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, σε ένα τρίτο επεισόδιο της σειράς, σύμφωνα με δηλώσεις παραγόντων της Pixar και της Disney, με προεξέχουσες αυτές του σκηνοθέτη Brad Bird.