Από την ημέρα που πραγματοποίησα αυτήν την μουσειακή σχεδόν συνέντευξη μαζί του, τον Μάιο του 2010, μέχρι σήμερα, ο Silvio Camboni έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν ντρέπομαι να αναδημοσιεύσω το πρωτότυπο αφιέρωμα, όπως είχε δημοσιευτεί αρχικά – πρώτα στο greekcomics.gr και αργότερα στο πειραματικό μου blog.

Ωστόσο, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα το δημοσιεύσω αυτούσιο, υποσχόμενος παράλληλα να επανέλθω στο άμεσο μέλλον με μία χορταστική συνέντευξη και ένα πλήρες αφιέρωμα, αντάξιο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη κόμικς του 21ου αιώνα.

Ο Σίλβιο Καμπόνι γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1967. Αφού αποφοίτησε το Καλλιτεχνικό Λύκειο του Καλιάρι, σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτονικής Μιλάνου μέχρι το 1988. Ένα έτος μετά έκανε το ντεμπούτο του στα παιδικά κόμικς, δουλεύοντας για λογαριασμό της Ντίσνεϋ Ιταλίας, ενώ αργότερα έκλεισε συμβόλαιο και με την Δανική εκδοτική εταιρεία Egmont. Οι περιπέτειες του με πρωταγωνιστές πάπιες και ποντίκια είναι πολλές και διασκεδαστικές.

Μετά από μία δεκαετία, ο Σύλβιο αποφάσισε να αλλάξει παραστάσεις. Έτσι, έμπλεξε αρχικά με το κινούμενο σχέδιο, ίδρυσε Σχολή Σχεδίου στη Σαρδηνία, έβγαλε στην κυκλοφορία ένα αθλητικού περιεχομένου ένθετο της εφημερίδας L’Unione Sarda (La Gaggeta) όπου και δημοσιεύονταν στριπάκια του και εικονογράφησε ένα σενάριο του Τίτο Φαράτσι για μια ιστορία που διαδραματίζεται στο σύμπαν του Bone, δημιούργημα του Τζεφ Σμιθ (στην Ελλάδα από την Jemma Press). Συνεχίζοντας τις καινοτομίες, συνεργάστηκε με τον εκδοτικό οίκο Bonelli για ένα σύντομο κόμικ ονόματι Baby Legs, ενώ παράλληλα μπήκε δυναμικά στην αγορά της αριστοκρατικής Γαλλίας, εικονογραφώντας τα άλμπουμ Le Vin Illustré en Bandes Dessinées και Le Foot Illustré en Bandes Dessinées, το 2001. Το ίδιο έτος του απονεμήθηκε το βραβείο του καλύτερου νέου σχεδιαστή χιουμοριστικού κόμικ από το περιοδικό Fumo di China.

Μερικά χρόνια αργότερα, έχοντας ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, επανήλθε στο προσκήνιο του Γαλλικού κόμικς με δύο νέες σειρές: Gargouilles και Nefesis. Ήταν ένας από τους σχεδιαστές που δούλεψαν με 2 εναλλακτικά πρότζεκτ με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Μάους, τον Β’ Κύκλο Μίκυ Μυστήριο και τη σειρά X-Mickey. Η τηλεόραση και οι σειρές του στη Γαλλία του αποσπούν πολύ χρόνο, κι έτσι αυτήν την περίοδο οι ιστορίες του με ήρωες του Ντίσνεϋ περιορίζονται στις 2 το χρόνο.

Η μόνη δουλειά του που έχει φτάσει το ελληνικό κοινό είναι τα Ντίσνεϋ κόμικς που έχει σχεδιάσει. Στα περιοδικά Μίκυ Μάους, Ντόναλντ, Αλμανάκο και πιο σπάνια στο Μεγάλο Μίκυ συναντούμε δουλειές του. Επιπλέον, το (όχι και τόσο θεαματικό) φινάλε του Β’ Κύκλου Μίκυ Μυστήριο είναι εικονογραφημένο από το Σίλβιο. Ας περάσουμε όμως τώρα στα λόγια του ίδιου του δημιουργού: ακολουθεί η συνέντευξη που μου παραχώρησε τον περασμένο Μάη (και δημοσιεύτηκε στο greekcomics.gr).

Γιάννης Ιατρού: Από ποια ηλικία σχεδιάζεις; Πότε αποφάσισες να εμβαθύνεις το σχέδιό σου;

Silvio Camboni: Όταν ξεκίνησα να σχεδιάζω ήμουν έξι χρονών, πάνω κάτω. Έγινε επάγγελμά μου το 1989, όταν ξεκίνησα να δουλεύω με τα Ντίσνεϋ κόμικς, στο Μιλάνο. Ήμουν 22 χρονών.

Γ.Ι.: Πριν ξεκινήσεις να δουλεύεις με τους ήρωες του Ντίσνεϋ, είχες επινοήσει κάποιον δικό σου χαρακτήρα, ή κάποια σειρά;

Γ.Ι.: Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τα Ντίσνεϋ κόμικς; Να υποθέσω αποτελούσαν το κύριο ανάγνωσμά σου κατά την παιδική σου ηλικία…;

Silvio Camboni: Φυσικά, όπως τα περισσότερα παιδιά εκείνη την εποχή, ήμουν φανατικός αναγνώστης του Topolino, και αυτό επειδή λάτρευα τους δημιουργούς. Με πρώτο και καλύτερο τον Τζόρτζιο Καβατσάνο βέβαια.

Γ.Ι.: Ποια άλλα κόμικς διάβαζες μικρός; Πόσο πιστεύεις σ’ επηρέασαν στη δουλειά σου;

Silvio Camboni: Λίγο απ’ όλα: Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Τεξ, Ζαγκόρ, Ντιαμπολίκ και άλλα… Στην ουσία, διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, και το καθένα είχε κάποια επιρροή στο στυλ μου.

Γ.Ι.: Κατά τη γνώμη σου, η ενασχόληση με την Αρχιτεκτονική βοήθησε στην μετέπειτα καριέρα σου;

Silvio Camboni: Έτσι πιστεύω. Οι σπουδές μου ήταν μια καταπληκτική εξάσκηση για τη ζωή, και αποκόμισα αρκετή εμπειρία από αυτές. Και φυσικά επηρέασαν και τα υπόλοιπα πράγματα που έκανα.

Γ.Ι.: Πιστεύεις πως η χρήση προγραμμάτων στον υπολογιστή διευκολύνει τον δημιουργό, ή θεωρείς τις κλασσικές μεθόδους πιο αξιόπιστες; Ποια είναι η δική σου σχέση με τον υπολογιστή, σ’ ό,τι αφορά τη δημιουργία κόμικς;

Silvio Camboni: Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των συνέργων (είτε αυτά είναι στον υπολογιστή είτε όχι) και της δημιουργίας, κατά την ακριβή έννοια: οι ιδέες προέρχονται από το μυαλό, ή ακόμη και από την καρδιά. Πιστεύεις πως είναι καλύτερο να δημιουργείς ή να σχεδιάζεις με ένα μολύβι 2Β αντί με ένα ΗΒ; Αυτή η άποψη θεμελιώνεται στην πορεία, και αυτός που κάνει την διαφορά είναι μόνο και πάντα ο δημιουργός. Παρ’όλα αυτά, απ’ τη στιγμή που η διαδικασία της δημιουργίας ολοκληρώνεται, οι νέες τεχνολογίες αλλάζουν σχεδόν τα πάντα: υπάρχει μια μεγάλη διαφορα σε ό,τι αφορά την παραγωγή, την ροή της δουλειάς, την διαχείριση των πόρων και την επικοινωνία, σε σχέση με την εποχή που οι υπολογιστές ήταν σε αρχικό στάδιο και το Διαδίκτυο ανύπαρκτο. Επιπλέον, το Διαδίκτυο παρέχει άμεση πρόσβαση σε έναν τεράστιο αριθμό πληροφοριών και εικονων, και αυτό μερικές φορές βοηθάει να έρθουν ιδέες. Εγώ χρησιμοποιώ με επιφυλακτικότητα την υπολογιστή και τις εφαρμογές που χρειάζομαι για τη δουλειά μου, αλλά τα περισσότερα από αυτά που κάνω γίνονται με τον παραδοσιακό τρόπο, με μολύβι, γόμμα και χαρτί.

Γ.Ι.: Ποια είναι η γνώμη σου για τα digi-comics; Πιστεύεις θα βοηθήσουν στη διάδοση των κόμικς, ή τα θεωρείς απειλή για τα κόμικς σε έντυπη μορφή;

Silvio Camboni: Δεν έχω ακριβή γνώση περί των digi-comics, αλλά νομίζω πως είναι ανώριμο να μιλάμε γι’ αυτά σαν κάτι που διαμορφώνει την αγορά κατά των βιβλίων ή των περιοδικών, αφού αυτά είναι αξεπέραστα και ασύγκριτα μέσα ανάγνωσης. Αποτελεί μία αποσπασματική αγορά, χωρίς να επικαλύπτει την προϋπάρχουσα. Όπως και να ‘χει, είναι διαφορετικά πράγματα για ένα διαφορετικό κοινό.

Γ.Ι.: Διατηρείς το αφηγηματικό και σχεδιαστικό σου στυλ ίδιο όταν δουλεύεις με διαφορετικές σειρές, ή το προσαρμόζεις ανάλογα με τις ξεχωριστές απαιτήσεις της καθεμιάς;

Silvio Camboni: Έχω δουλέψει σε αρκετές διαφορετικές σειρές, αλλά πιστεύω πως το στυλ μου είναι μονίμως αναγνωρίσιμο, ειδικά από τους αναγνώστες που ασχολούνται με τους δημιουργούς των ιστοριών. Νομίζω πως αυτό είναι αναπόφευκτο.

Γ.Ι.: Έχεις ασχοληθεί, εκτός των άλλων, και με το κινούμενο σχέδιο. Αυτό σε έχει βοηθήσει να βελτιωθείς στον τρόπο που αποδίδεις μια ιστορία;

Silvio Camboni: Η πείρα μου στο κινούμενο σχέδιο είναι σχετικά μικρή, αφού η μόνη ολοκληρωμένη δουλειά που έχω κάνει είναι μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων (Dopo trent’anni prima), οπότε μπορώ να πω πως δεν είχε κάποια επίδραση στη δουλειά μου, γενικώς. Κυρίως επρόκειτο για μια εκπληκτική εμπειρία, και όπως κάθε πράγμα που έχω κάνει, μου έμαθε κάτι.

Γ.Ι.: Το βρίσκεις εύκολο να εικονογραφείς μια ιστορία της οποίας δεν είσαι συγγραφέας; Έχεις ένα βαθμό ελευθερίας, που να μην σε περιορίζει στην δημιουργικότητά σου, ή πρέπει να ακολουθείς πιστά κάποιες οδηγίες;

Silvio Camboni: Με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου έχει τύχει να γράψω μια ιστορία και μετά να την εικονογραφήσω, πάντα δουλεύω σε συνεργασία με άλλους συγγραφείς. Ορισμένες φορές όλα πήγαν καλά, ορισμένες όχι τόσο. Αλλά πρέπει να πω πως γενικά, πάντοτε θεσπίζω μια καρποφόρα επαγγελματική σχέση με όλους, και επιπλέον απολαμβάνω τον σεβασμό των συνδημιουργών: αυτό μου επιτρέπει να παρεμβαίνω στο σενάριο, να κάνω αλλαγές που θεωρώ απαραίτητες έτσι ώστε να υπάρχει μια φυσιολογική ροή στην αφήγηση. Για ουσιαστικές αλλαγές, πάντοτε μιλάω με τον συγγρεφέα, και συμφωνούμε για το πως και που θα παρέμβουμε. Πρόκειται για αληθινή ομαδική δουλειά.

Γ.Ι.: Εκτός των Ντίσνεϋ κόμικς, έχεις δημιουργήσει ορισμένες δικές σου σειρές (Gargouilles, Nefesis). Πώς σου ήρθε η ιδέα για αυτές τις δύο σειρές; Γιατί δημοσιεύτηκαν στη Γαλλία και όχι στην Ιταλία;

Silvio Camboni: Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ της γαλλικής και της ιταλικής αγοράς: από άποψη αριθμών αναγνωστών, εκδοτών, συγγραφέων και συνολικής ποιότητας και ενδιαφέροντος. Στην Ιταλία εκδίδονται πολύ λίγα, σε εταιρείες εκτός της Ντίσνεϋ και του Bonelli, και διαβάζονται ακόμη λιγότερα. Στην Γαλλία συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Ο Θεός να εβλογεί τη Γαλλία!

Γ.Ι.: Ποιος από τους χαρακτήρες σου είναι ο αγαπημένος σου;

Silvio Camboni: Ο επόμενος, γιατί θα είναι ο καλύτερος και ο πιο επιτυχημένος που θα έχω δημιουργήσει!

Γ.Ι.: Σχέδια για το άμεσο και το μακρινό μέλλον;

Silvio Camboni: Εν συντομία, ξεκινάω δύο νέες σειρές με έναν καινούργιο γαλλικό εκδοτικό οίκο (Vents d’ Ouest) : η πρώτη ονομάζεται Willy Wonder (σε συνεργασία με τον Φρανσέσκο Αρτιμπάνι) και η άλλη Le Voyage Impossible (σε συνεργασία με τον Denis-Pierre Filippi). Επίσης, τελειώνω τη σειρά Gargouilles με τον τόμο 7 (τουλάχιστον αυτό που αποκαλείται «το πρώτο saga»), και θα σχεδιάσω μερικές ιστορίες με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ. Γι’ αργότερα, δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως θα γίνει κάτι…

Γ.Ι.: Πώς θα σχολίαζες την σημερινή κατάσταση των Ντίσνεϋ κόμικς;

Silvio Camboni: Περνάνε μια ιδιαίτερη στιγμή αυτήν την περίοδο, όχι και τόσο λαμπρή. Αλλά η Ντίσνεϋ είναι η Ντίσνεϋ, και αυτό αρκεί για να καταλάβει κανείς πως θα εξελιχθούν τα πράγματα…

Γ.Ι.: Πριν τελειώσουμε θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για τη Σχολή Σχεδίου στη Σαρδηνία.

Silvio Camboni: Δεν υπάρχει πια… Λίγα παιδιά ενδιαφερόντουσαν, και δεν υπυπήρχε προοπτική στην καριέρα τους.

Γ.Ι.: Κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις;

Silvio Camboni: Ένα ευχαριστώ, κι ένα γειά!