Απλό σκίτσο, σύνθετο νόημα. Αφοπλιστικός, καυστικός, κριτικός τοις πάσι. Κάπως έτσι μάθαμε τον Αρκά, τον άνθρωπο ο οποίος, στο μυαλό πολλών Ελλήνων, είναι άμεσα συνυφασμένος με τη φράση «ελληνικά κόμικς». Και όχι άδικα.

Η πορεία του ξεκίνησε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Βαβέλ, όπου ξεκίνησε να δημοσιεύει τον Κόκκορα, τη δεκαετία του ’80. Έκτοτε, η υπογραφή του σφραγίζει χιλιάδες σελίδες και δεκάδες ήρωες. Ο Ισοβίτης, Χαμηλές Πτήσεις, Καστράτο, Η Ζωή Μετά. Μερικές μόνο από τις δουλειές του, οι οποίες μαγνητίζουν τον αναγνώστη – άσχετα αν διαβάζει κόμικς ή όχι – είτε στις εφημερίδες (Ελευθεροτυπία, Έθνος), είτε στα βιβλιοπωλεία (από τις εκδόσεις γράμματα). Το «brand» του Αρκά κατάφερε, σε βάθος χρόνων, να γίνει συνώνυμο των ελληνικών κόμικς και της επιτυχίας. Και όλα αυτά, χωρίς να γνωρίζει κανείς το πραγματικό του ονοματεπώνυμο, χωρίς να έχει κάνει ούτε μία δημόσια εμφάνιση.

Θίγοντας κάθε φορά, άμεσα ή έμμεσα, σχεδόν πάντα όμως ακροθιγώς, μία πληθώρα θεμάτων. Χωρίς να σου δώσει τις απαντήσεις στο πιάτο, καταφέρνει να σε προβληματίσει, με μία ατάκα, ένα λογοπαίγνιο, ένα σκετς. Με μία σελίδα του, την ίδια σελίδα, κάποιος μπορεί να γελάσει, ενώ κάποιος άλλος να μελαγχολήσει. Καλλιτέχνης με ταυτότητα, άποψη, σφραγίδα.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους του, ο Αρκάς ήταν μοναδικός και από μία άλλη άποψη. Το ταλέντο του να θωρεί σκωπτικά τα ερεθίσματα που δεχόταν και να καυτηριάζει την κοινωνία και τις ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα σε αυτή, το είχε θέσει στην… υπηρεσία των αναγνωστών του για χρόνια. Ποτέ όμως δεν αναζήτησε την έμπνευσή του στην πολιτική, και μάλιστα στην Ελλάδα, μία χώρα όπου το «σκίτσο» είναι κατά βάση συνδυασμένο με τις πολιτικές γελοιογραφίες στις εφημερίδες.

Και ήταν αυτή η ιδιαιτερότητά του που τον διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Η διακωμώδηση της πολιτικής, άλλωστε, είναι σα να κλέβεις εκκλησία. Ο Αρκάς επί χρόνια, ακόμα και όταν ήταν στα πρώτα του βήματα, απέφυγε έντεχνα να το κάνει, επικεντρώνοντας την κριτική του σε μια πιο κοινωνική διάσταση. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν ήταν… «πολιτικός». Δεν ήταν, όμως, «πολιτικαντίστικος».

Τι χρειάστηκε για να γίνει; Ο ΣΥΡΙΖΑ. Η… άλωση της εξουσίας από μία καινούργια δύναμη, άλλη από αυτές που διοικούσαν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια, στα οποία ο Αρκάς γεννήθηκε, άνθισε και ωρίμασε, φυσικά και καλλιτεχνικά. Οι αιτίες, αν και μπορούν να αναζητηθούν, έχουν τόση σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι πως, από το 2015 κι έπειτα, ο Αρκάς έχει ανεβάσει στη σελίδα του στο facebook πληθώρα δημοσιευμάτων-σκίτσων του, με μοναδικό στόχο να επιτεθεί σε ένα πολιτικό κόμμα, πολύ συχνά συντονισμένα με τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης και τις υπόλοιπες πολιτικές ομάδες, με προεξέχουσα αυτή της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι τουλάχιστον θλιβερό, ένας θρυλικός καλλιτέχνης, σαν τον Αρκά, να πετάει στα σκουπίδια μία λαμπρή πορεία για να προσφέρει, στην τελευταία στροφή της καριέρας του, εντεταλμένη υπηρεσία. Πλέον δεν είναι κριτικά καυστικός. Είναι στοχευμένα και εμμονικά εριστικός. Ο λόγος του δεν είναι καν «πολιτικός». Δεν αποφάσισε ξαφνικά να μιλήσει για την πολιτική. Όχι. Είναι καθαρά «κομματικός». Ουσιαστικά, θέτει το ταλέντο του και την αναγνωρισιμότητα που έχει κερδίσει με το σπαθί του, στην υπηρεσία μίας πολιτικής δύναμης, σαθρής και δυσώδους. Αυτό δεν έκανε και ο Σάκης Ρουβάς, με το περίφημο πλέον βιντεάκι για το δημοψήφισμα;

Σε κάθε περίπτωση, είναι ξεπεσμός να αβαντάρεις και να συντάσσεσαι με το κατεστημένο. Είναι ξεπεσμός ένα σκίτσο σου να έχει την ίδια αξία με μία εκπομπή του Μπογδάνου, ή, ακόμα χειρότερα, με ένα βιντεάκι του Σάκη Ρουβά στο youtube. Είναι ξεπεσμός να κάνει κοινοποίηση στο facebook σκίτσα σου η «Ομάδα Αλήθειας». Είναι ξεπεσμός να καταθέτει στα πρακτικά της Βουλής σκίτσο σου ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με τις απόψεις τους.

Κρίμα ρε Αρκά.